Een jaar of 20 geleden, toen ik nog een klein manneke was, vond ik het altijd heerlijk om met mijn vader te wandelen in de bossen. We probeerden altijd zoveel mogelijk dieren te zien. Meestal stonden we 's morgens al vroeg op om op zoek te gaan naar bijzondere dieren. Zo hebben we ooit een jonge buizerd in een nest gevonden, schreeuwend naar zijn ouders omdat hij wilde eten, of waren we op zoek naar wilde zwijnen die we overal om ons heen konden horen, maar niet konden zien. Maar een van de mooiste ontmoetingen met dieren is nog wel de dag waarop ik mijn eerste goudhaantje zag. De beestjes lieten ons erg dichtbij komen en waren erg nieuwsgierig. Ik was erg geboeid door deze kleine vogeltjes met hun prachtige gele 'petje'. Eenmaal thuisgekomen zocht ik natuurlijk in de natuurgids meteen op om welk vogeltje het ging en wist ik mijn ouders te vertellen dat het om het kleinste vogeltje van Europa ging. Hij wordt slechts 8,5 cm!

In de afgelopen jaren heb ik regelmatig gezocht naar dit vogeltje en, hoewel ik ze nog regelmatig ben tegengekomen, de vogeltjes bleven altijd op geruime afstand of vlogen vrij snel weer weg. Maar vandaag zat het weer een keertje mee. Ik was samen aan het wandelen met mijn vriendin, toen plots een grote groep staartmezen en goudhaantjes tussen de boomtakken en struiken fladderden, op zoek naar eten. Ik bleef zo stil mogelijk staan, met mijn camera in aanslag. Langzaam maar zeker kwamen ze steeds dichterbij. Uiteindelijk waren ze overal om ons heen en even deed me dat weer denken aan mijn allereerste ontmoeting met dit vogeltje. Echt genieten.