Soms gebeurt het wel eens dat je een diersoort tegenkomt die eigenlijk veel wonderlijker is dan dat je vooraf vermoed had. Het zijn vaak dieren waar je wel eens van hebt gehoord, maar nog nooit hebt gezien. Vaak omdat het op het eerste gezicht niet de meest interessante soort lijkt. Dit gebeurde mij eerder deze maand na een bezoekje in een natuurgebied hier in Noord Brabant. Ik had uit betrouwbare bronnen vernomen dat in dit gebied de boomkikker zou leven en aangezien ik deze nog nooit eerder had gezien, wilde ik de kans natuurlijk niet voorbij laten gaan om het diertje daadwerkelijk te kunnen bewonderen. Ook was dit natuurlijk meteen weer een goede smoes om de camera te pakken en erop uit te gaan.

Waar ik over het algemeen meestal toch wel over een flinke dosis geluk beschik, mocht het de eerste keer nog niet baten. Na een zoektocht van een kleine 2 uur was het resultaat hetzelfde als toen we begonnen. Helemaal niks.

Enigszins teleurgesteld kwam ik thuis. Ik had deze middag niet alleen een paar uur verspild aan het zoeken naar een kikker die blijkbaar ook last heeft van hitte en zich dan niet laat zien (net zoals de meeste mensen binnen zouden blijven op een paar gekken met camera na), ook had ik een geweldige mogelijkheid laten schieten om een wespendief (prachtige roofvogel) op de foto te zetten. Maar dat is een ander verhaal....

Een kleine week later wilde ik wel weer eens een nieuwe poging wagen. Een dag eerder had een vriend van me 2 exemplaren gevonden en aangezien het de nacht ervoor flink had geregend, achtte ik de kans een stuk groter. Samen zijn we nogmaals op pad gegaan en twee uur zoeken is het deze keer niet geworden. Binnen een paar minuten hadden we er al twee gevonden en ze lieten zich erg goed bekijken. Een prachtig klein groen hoopje van maximaal 5 centimeter dat helemaal opging in de groene struiken. Een perfecte schutkleur. Mijn hart maakt een sprongetje van geluk zoals dat meestal gebeurt wanneer ik een nieuwe diersoort heb gevonden, maar deze keer is het toch iets erger. Ondanks dat het een amfibie is, bezit de boomkikker toch over een flinke dosis  'schattigheid'.

Wanneer één van de beestjes na een paar minuten genoeg heeft van die mafkezen met die zwarte gevaartes springt hij naar een ander blad. We kunnen zijn bijzondere poten met zuignapjes zien waarmee hij zichzelf vast kan grijpen. Geweldig dat een beest dit gereedschap heeft. Waar andere kikkers veel sneller kunnen springen, kan deze kikker geweldig klimmen en hoeft hij ook niet bang te zijn om uit een struik of boom te vallen.

Onderweg naar de auto spraken we nog over de kwetsbaarheid van deze prachtige diertjes. Omdat deze kikkers een geweldige schutkleur hebben, gaan ze er ook meteen vanuit dat dit ze beschermt tegen gevaar. In de meeste gevallen is dit dan ook wel zo, maar helaas is de mens een gevaar waar ze geen rekening mee hebben gehouden. Spijtig genoeg ken ik verhalen waarbij mensen deze diertjes met haarlak inspuiten om ze mooier te laten glimmen voor de foto. Daar kan dit diertje natuurlijk niet tegen en daar komt nog eens bij dat je dat natuurlijk echt niet mag doen! Ook zijn er mensen die hier een leuk handeltje in zien. Omdat de beestjes vaak erg stil blijven zitten kun je ze gemakkelijk vangen. Deze mensen vinden het blijkbaar mooier om boomkikkers achter het glas te bekijken in plaats van hun natuurlijke habitat. Ik zou deze mensen daarom willen aanraden naar een dierentuin te gaan en vooral weg te blijven uit de natuur.

Je kunt je natuurlijk voorstellen dat dit behoorlijk erge gevolgen heeft voor deze diersoort. Het is al een zeldzame soort die op de rode lijst staat, dus is elk exemplaar dat wegvalt een gevaar voor de populatie.

Gelukkig hebben we deze dag een mooi aantal gevonden (9 stuks) die ik later meteen heb doorgegeven aan het RAVON. De Nederlandse reptielen- en amfibieënstichting.