Zoals velen al weten ben ik afgelopen zomer samen met mijn vriendin in Afrika geweest. Een reis die absoluut de moeite waard was en veel moois heeft opgeleverd. Maar zoals bij elke reis zijn er altijd een aantal dingen die eruit springen. Momenten die de reis echt onvergetelijk maken. Één daarvan was een van de grootste wonderen uit de natuur.

Zoals veel andere dagen, begon ook deze dag met vroeg opstaan voor onze volgende gamedrive. Er stond een dagexcursie door de Masai Mara op het programma, waar ons doel 'zoveel mogelijk dieren spotten' was.

De dag begon vrij rustig met wat kleine grazers zoals impala en thomson's gazelle en een aantal mooie vogels. Aan het einde van de ochtend werd het al een stuk spannender, want op een kleine 100m afstand stonden onze allereerste olifanten. Helaas nog best ver weg en goed beschut in het hoge gras, maar een waar genot om dit te ervaren.

Maar het zou een lastige dag worden om de dieren te vinden. Na de lunch vervolgden we onze rit en hadden we eindelijk goed zicht op het icoon van Afrika namelijk: de leeuw. Onze harten gingen sneller kloppen terwijl het prachtige beest lekker lag te slapen onder een boom. Het was ook meteen een behoorlijke opluchting, want buiten wat kleine grazers, olifanten op afstand en giraffen, hadden we nog niet veel kunnen vinden.

Het vervolg bleef lastig en uiteindelijk waren we alweer onderweg naar de gate (plek waar je de rangers moet laten weten of je het park in- of uit gaat) toen plots getuige waren van een van de meest wonderlijke dingen in de natuur: De grote migratie.

Hele velden stonden vol met zebra's en gnoes en de dieren staken met grote aantallen in een constante stroom de weg over naar de groenere velden. Iedereen heeft wel eens de beelden op discovery gezien hoe honderdduizenden gnoes en zebra's de vlakten van de Serengeti verlaten en naar de Masai Mara trekken. Het vindt elk jaar opnieuw plaats en vooralsnog is niet bekend waarom ze dit blijven doen. Ook wij hadden er natuurlijk allemaal eens van gehoord en gelezen dat er in deze periode de trek zou kunnen plaatsvinden. Hoewel het elk jaar ongeveer in dezelfde periode gebeurd, is het zien ervan een echte zeldzaamheid. Dat juist wij dit mochten zien was werkelijk een prachtige ervaring.

Vanuit de truck waarin we allemaal zaten klonken allemaal kreten van verbazing gevolgd door het geklik van camera's in de hoop een glimp te kunnen vastleggen van dit prachtige fenomeen. Ook ik heb gepoogd deze prachtige trek vast te leggen, maar ik kwam er al snel achter dat dit nooit zou lukken op de manier waarop het op dat moment werd beleefd. Op een gegeven moment kon ik geen foto's meer maken, maar alleen maar kijken, kijken en nog eens kijken. Het zijn beelden die ik vereeuwigd heb in mijn geheugen. Wat een genot om naar te kijken en wat een voorrecht om dit mee te mogen maken.