Een paar jaar geleden ben ik naar de Azoren geweest, waarbij één van de doelen was om walvissen te kunnen spotten. Met veel moeite en wat geluk wisten we een potvis te vinden. Prachtig, maar dat moet beter kunnen.

Dit jaar ging de reis naar Ierland, dat niet bepaald bekend staat om zijn walvissen. Daarom was de verrassing des te groter dat juist hier de wens in vervulling ging.

Vlak voor onze reis hoorden wij dat in de maanden juni/juli in zuidwest Ierland veel walvissen aanwezig zijn. De dieren verblijven dan vaak enkele weken in de buurt van het eiland om zich vol te vreten en vervolgens weer door te trekken.

Tja, walvissen in Ierland. Dat zou nog eens een mooi extraatje zijn in het toch al zo mooie land.

Op de tweede dag van onze rondreis vertrokken we naar het kleine plaatsje Unionhall in de provincie Cork. Iets ten zuiden van dit dorpje lag het kleine haventje vanuit waar we zouden gaan varen. Bij aankomst was er helemaal geen mens te bekennen en geen enkel bewoond gebouw aanwezig. Alles zag er verlaten uit. Gelukkig kwamen er na een half uurtje enkele mensen bij die ook mee zouden varen en na iets meer dan een uur kwam een kleine maar razendsnelle boot in zicht, de MV Holly Jo.  Bij aanleg was er een goede sfeer onder de gasten van de ochtend. Ze hadden meerdere minke’s (dwergvinvissen) gezien en veel dolfijnen. Goed nieuws, dus vol vertrouwen aan boord geklommen. Daar vertelde de kapitein, Collin, dat er een megagroep dolfijnen was gezien met meerdere dwergvinvissen en enkele bultruggen! Het was alleen wel een stukje verder de oceaan op, dus we moesten snel vertrekken.

Onderweg kwamen we al allerlei mooie vogels tegen. Zo zwommen er tientallen alken en zeekoeten op het water en waren er ontelbaar veel noordse pijlstormvogels te zien. Enkele geluksvogels wisten zelfs een aantal grauwe pijlstormvogels, stormvogeltjes, drieteenmeeuwen, zwarte zeekoeten en papegaaiduikers te spotten! Wat een begin van de middag!

Plots minderde de boot haar snelheid en werd er fanatiek naar de horizon getuurd. In de verte was beweging te zien, maar het was nog onduidelijk wat het precies was. Dus snel de boot de juiste richting op gestuurd en afwachten maar….
Bij aankomst waren we opeens omringd door honderden gewone dolfijnen. Nieuwsgierig namen ze een kijkje bij de boot en zwommen en sprongen mee waardoor ze prachtig te zien waren. Terwijl iedereen aan het genieten was van de uitslovende dolfijnen, riep achter ons iemand plots: “Minke on the left!” Collin had een dwergvinvis gespot welke vlak langs onze boot zwom. Deze ‘kleine’ vinvis kan een lengte van 8 tot 10 meter bereiken. Na goed te hebben gekeken bleken er zo’n 3 dwergvinvissen te zijn die meerdere keren naar boven kwamen.

Maar Collin was niet zo ver de oceaan op gevaren om alleen naar dwergvinvissen te kijken. Deze zaten immers ook veel dichterbij. Er werd dus fanatiek gezocht naar de typische dubbele 'blow' van de bultrug. En gelukkig werd deze na enkele minuten al gevonden. Op gepaste afstand liet het beest zich prachtig bekijken en na 5x boven te zijn gekomen liet hij ook nog even zijn staart zien. Supergaaf, maar Collin was nog steeds niet tevreden. Hij bleef de zee afspeuren en met goede rede. Na een half uurtje was het namelijk weer raak alleen waren het nu twee bultruggen die vlak naast elkaar zwommen. Bijna synchroon kwamen ze boven en doken ze weer onder. De grote lichte vlekken van de vinnen waren onder water goed te volgen en na opnieuw 5x ademhalen lieten de beesten allebei hun staart wapperen. Wauw!

Mooier dan dit kon het toch niet? De bultruggen waren ondertussen verder gezwommen en niet meer te zien. Iedereen keek in de richting waar ze naartoe waren gezwommen en daardoor was de 4^e bultrug de allergrootste verrassing. Waar iedereen de andere kant op keek, was dit dier bijna stiekem achter onze rug tevoorschijn gekomen en maakte een ‘blow’ op nog geen 5 meter van de boot vandaan. Het geluid was zo hard en plots dat iedereen enorm schrok. Vochtige druppels en een enorme geur van rottende vissen daalde op ons neer, maar dat deerde niet. Ongelofelijk om zo’n kolos van zo dichtbij te mogen bewonderen. Wat een belevenis!

Helemaal voldaan voer de boot weer terug naar het vaste land. Onderweg nog enkele genten, kuifaalscholvers en noordse stormvogels om de toch al zo waanzinnig mooie middag echt af te sluiten. Wat een ervaring!